Gimnazjalista w mundurku – i co dalej?, Magdalena Gładysz, kl. 3g
Grzeczni, ładni, kulturalni i tolerancyjni – tak nasz pan minister widzi uczniów szkół podstawowych i gimnazjalistów. Liczy na to, że jego metody wychowawcze się sprawdzą.
Proponując ustawę o noszeniu mundurków, minister Roman Giertych sądził, że dzięki temu uda się zmniejszyć różnice materialne między uczniami. Zastanawiam się, czy pomyślał on wtedy, że przez to zlikwiduje indywidualność danej jednostki. Wszyscy gimnazjaliści będą wyglądali prawie identycznie: spódnica czy spodnie, bluza czy żakiet – w kolorze przeważnie czarnym lub granatowym... Całe rzesze „klonów” śpieszących rano do szkół... Można by pomyśleć, że to będzie nasza „polska szkolna armia” – w mundurkach i ... z tornistrami.
Wydaje mi się, że swoim „genialnym planem” zabija on w młodzieży kreatywność i twórczość. Być może część z nich swoim strojem wyrażała własną postawę wobec świata, odrębność. Teraz zapalony ekolog i amator wierszy będą do siebie podobni jak dwie krople wody. Czy nie stracą na swojej wartości?
Skoro ujednolicone stroje mają zmniejszyć różnice, powiedzmy majątkowe, wśród uczniów, to co unormuje, że tak powiem: „różnice naukowe”? Czy jest to pierwszy krok do tworzenia nowego szkolnictwa?
Staram się pojąć rygorystyczne ustosunkowanie ministra do gimnazjalistów. Samobójstwo Ani w Gdańsku, częste bójki, poniżanie nauczycieli... Dojrzewanie to nie jest łatwy okres w życiu człowieka, ale nie przesadzajmy. Czy nasza polska młodzież aż do tego stopnia „zeszła na psy”, że ludzie boją się jej spojrzeć w oczy?
Co będzie dalej? Czy metody ministra edukacji poskutkują? Możemy tylko w to wierzyć... Pozostaje jeszcze nadzieja i ... miłość ministra do młodzieży.
|